Κυκλοφορεῖ τό φύλλον τῆς 23.03.12 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»
Διαβάστε το φύλλο από την ιστοσελίδα του Ορθοδόξου Τύπου, κάνοντας κλικ εδώ: Φύλλο 1920.
Στη σελίδα του Οροδόξου Τύπου, διατηρούνται μόνο 21 φύλλα αναρτημένα.
Μετά από 21 εβδομάδες θα μπορείτε να το διαβάσετε, ή να το κατεβάσετε από εδώ: 1920.
ή από το παρακάτω παράθυρο, εφόσον έχετε λογαριασμό στο Scribd.
Για εμφάνιση σε πλήρη οθόνη, κάντε κλικ εδώ +
Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση: Όλες οι εισηγήσεις ξεχωριστά σε ιδιαίτερο ιστολόγιο.
Θεολογική Ημερίδα: Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση
κάντε κλικ στο παρακάτω σύνδεσμο
metapaterikiairesi.wordpress.com
ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ του Ιωάννου Ν. Μαρκά
ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ
του Ιωάννου Ν. Μαρκά
Εισήγηση στην ημερίδα «Πατερική θεολογία ακι μεταπατερική αίρεση» Ιεράς Μητροπολεως Πειραιώς, ΣΕΦ 15-2-2012
ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί Πατέρες,
ελλογιμότατοι κ. Καθηγητές, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Οφείλουμε εξαρχής να σημειώσουμε ότι η εισήγησή μας θα περιοριστεί σχεδόν αποκλειστικά στη δράση της «Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών» της Ι.Μ. Δημητριάδος, και σε μια ενδεικτική δραστηριότητα ορισμένων προσώπων που συμμετέχουν στα προγράμματά της, και τούτο διότι, κατά την ταπεινή μας εκτίμηση,το συγκεκριμένο θεολογικό ίδρυμα υπήρξε το πρώτο που,επισήμωςστον ελλαδικό χώρο, καθιέρωσε και θεμελίωσε τον όρο της «μεταπατερικότητας» με το γνωστό τετραήμερο συνέδριο που έλαβε χώρα μεταξύ 3-6 Ιουνίου 2010…
Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει πως η «Ακαδημία» και οι συντελεστές της γέννησαν την «μεταπατερικότητα», ούτε ότι έξω από αυτήν δεν δραστηριοποιούνται εντόνως οι γνωστοί «μεταπατερικοί» κύκλοι, αφού το «μεταπατερικό» ζήτημα είναι τόσο παλαιό, όσο και η παναίρεση του Οικουμενισμού, η οποία για να προωθηθεί βασίστηκε εν πολλοίς στην περίφημη «υπέρβαση των Πατέρων». Εκτιμούμε όμως πως αξίζει τον κόπο να ερευνηθεί, στα πλαίσια μιας σύντομης εισηγήσεως, ειδικότερα η περίπτωση της «Ακαδημίας», εις τρόπον ώστε να προσεγγιστούν «τα έργα και οι ημέρες» των μεταπατερικών συντελεστών της, που τόσο θόρυβο έχουν προκαλέσει σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο θεολογικό κόσμο. … impantokratoros.gr
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥΣ (I.M.).
Ι ω ά ν ν η Ν. Μ α ρ κ ά
ΟΙ «ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΙ» ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΚΑΙ ΟΙ ΟΨΙΜΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ
– ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ, π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΟΛΛΑ.-
6ο Μέρος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ, ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥΣ
Είναι λοιπόν απορίας άξιο, το πώς μπορεί η Ορθοδοξία να ωφεληθεί μέσα από τέτοια «πρότζεκτ» και μέσα από τη συνύπαρξη επιστημόνων, με έντονο εκκλησιομαχικό και αντεθνικό προσανατολισμό, όπως προσπαθεί να μας πείσει και ο π. Αθανάσιος Κολλάς. Θεωρεί άραγε σωστό εκ μέρους, να ελέγχονται κατά βάναυσο τρόπο οι πατέρες, αλλά ούτε κατ’ ελάχιστον, η «Ακαδημία» και ο μητροπολίτης Δημητριάδος για τις επιλογές του; Το πιστεύει πραγματικά, μετά από όλα όσα καταδείξαμε, ότι «η Ακαδημία κινείται μέσα στo πνεύμα και στα πλαίσια της ορθόδοξης θεολογικής παράδοσης και ζωής της Εκκλησίας»; Παρ’ όλα αυτά, αποδεχόμαστε ταπεινά την προτροπή του για ανάνηψη και μετάνοια και τον παρακαλούμε να εύχεται και εκείνος για εμάς. Μήπως όμως τις ίδιες προτροπές, πρέπει να τις απευθύνει στον εαυτό του και στους πλανεμένους ομόφρονές του της ιεράς μητροπόλεως Δημητριάδος; Εκτός κι αν έχουν οι ίδιοι το «αλάθητο» σε ό,τι πράττουν, τότε να βγούμε και να ζητήσουμε συγγνώμη. Αν δεν έχουν όμως το «αλάθητο», ας εξετάσουν και το γεγονός πως όχι μόνο το σχίσμα «δεν ξεπλένεται με αίμα μαρτυρίου», όπως τονίζει ο σεβαστός π. Αθανάσιος, αλλά πολύ δε περισσότερο ούτε η αίρεση! Εάν εσείς π. Αθανάσιε, επιθυμείτε να συνεχίσετε να διαβαίνετε τούτο τον ολισθηρό δρόμο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αίρεση, εμείς δεν δυνάμεθα να σας ακολουθήσουμε. Δεν κατακρίνουμε κανέναν, η ψυχή του καθενός είναι στα χέρια του Δικαιοκρίτη Θεού και η ευθύνη των επιλογών του αποκλειστικά δική του, όμως ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε εντολή ρητή όπως «από των καρπών αυτών, επιγνώσεσθε αυτούς…» (36) . Άλλο λοιπόν η κατάκριση και άλλο η κρίση επί σοβαρών δογματικών και θεολογικών ζητημάτων. Εμείς δεν είμεθα ούτε αντιπολίτευση του σεβασμιωτάτου, ούτε κανενός π. Αθανασίου, αλλά ενσυνείδητα μέλη της Εκκλησίας, οργανικά μέλη του «Σώματος του Χριστού». Όπως με πολλή διάκριση τονίζει και ο ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, είναι όντως σύσταση και διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Ιερών Κανόνων, το «πείθεσθαι τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε» (37) . Αλλοίμονο αν επικρατήσει στην Εκκλησία η αναρχία κι η αταξία. Όμως επαναλαμβάνουμε για μία ακόμη φορά ότι η υπακοή στους Πατριάρχες, Επισκόπους και γενικότερα στους Πνευματικούς, δεν είναι αδιάκριτη κι απροϋπόθετη. Δεν υπακούμε αδιάκριτα σε ότι λέγουν κι αποφασίζουν, ιδιαίτερα σε θέματα Πίστεως, αλλά οφείλουμε να εξετάζουμε αν ο οποιοσδήποτε πνευματικός ή θεολόγος, ορθοτομεί και δεν καινοτομεί, αφού σ’ αντίθετη περίπτωση υπάρχει κίνδυνος να παρασυρθούν οι πιστοί στην αίρεση και την απώλεια. Η εκκλησιαστική ιστορία διδάσκει πως κατά το παρελθόν αρκετοί δοκησίσοφοι κληρικοί, πολλοί εξ αυτών μεγαλόσχημοι, νόθευσαν τα παραδεδομένα ή υιοθέτησαν τις νοθείες άλλων και δίδαξαν αιρέσεις. Έπρεπε το πλήρωμα της Εκκλησίας να κάνει υπακοή και να ακολουθήσει την πλάνη και τους φορείς της; Ο Απόστολος Παύλος εμφανίζεται απόλυτος και κατηγορηματικός για όσους έχουν πρόθεση να «ταράξουν» τους Χριστιανούς, μεταστρέφοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, και μάλιστα για να καταδείξει στους πιστούς το πόσο σοβαρός είναι ένας τέτοιος κίνδυνος, δεν διστάζει να παρουσιάσει ως υποθετικό-αρνητικό παράδειγμα και τον ίδιο του τον εαυτό· «αλλά κι εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω» (38) . Τι θα έλεγε άραγε ο «Απόστολος των Εθνών», για αυτού του είδους την «ιεραποστολή» που εισάγει η «Ακαδημία»; Υπήρχε καμιά περίπτωση να την επικροτούσε;
Ας συναισθανθούν επιτέλους την εκτροπή τους κι ας πουν την αλήθεια στον πιστό λαό για το πού οδηγούν την Εκκλησία, όλοι αυτοί οι οικουμενιστολάγνοι, πατριάρχες, επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι. Κυρίως ας συναισθανθούν την τεράστια ευθύνη τους, ιδιαίτερα δε οι ρασοφόροι, διότι όπως προειδοποιεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «όταν πιάνη ο παπάς και λέγη το Ευαγγέλιον και λέγη τόσα ψέμματα και τόσες βλασφημίες, αλοίμονον εις εκείνον τον παπά, καλύτερα ήτο να στέκη από μακριά να κλαίη διά τις αμαρτίες του, διά να τον ευσπλαγχνισθή ο Θεός να τον βάλη χωρίς επιτραχήλι εις τον Παράδεισον, παρά να τον βάλη με το πετραχήλι εις την Κόλασιν να καίεται πάντοτε» (39) . Η αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Χριστού –εφ’ όσον την αποδεχόμαστε- σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι για τους ορθοδόξους μερική, σχετική ή διαπραγματεύσιμη, ακόμη και αν το δόγμα αυτό το εξετάσουμε από λογική σκοπιά. Όπως μας εξηγεί ο φωτισμένος Αμερικανός γέροντας π. Σεραφείμ Ρόουζ, οι αρχές της σύγχρονης επιστήμης, αλλά και κάθε γνωσιακού συστήματος, είναι οι ίδιες μή διαπραγματεύσιμες και απόλυτες. Εάν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα υπήρχε γνώση, ούτε κάν η πιο «σχολαστική» γνώση, αφού δεν θα υφίσταντο κριτήρια για τον προσδιορισμό της γνώσης ή της αλήθειας. Τούτο το αξίωμα μας δεσμεύει, ως προς το ότι το απόλυτο δεν μπορεί να προσεγγισθεί με μέσα που χαρακτηρίζουν το σχετικό. Επομένως εάν δεν υπάρχει η «αποκεκαλυμμένη Αλήθεια», απλά δεν υπάρχει αλήθεια πουθενά και σε τίποτα για τους Ορθοδόξους (40). Επιπλέον, η συνεχής ενεργή συνείδηση πως είμαστε «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», σημαίνει απλούστατα παραμένουμε ενταγμένοι εντός των ορίων της Εκκλησίας, ήτοι στο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που οδηγεί το εκκλησιαστικό πλήρωμα απλανώς και αλαθήτως. Γι’ αυτό κι ο Απόστολος Παύλος αναφέρει πως θα πέσουν στα δίχτυα του Αντιχρίστου, αυτοί που δεν θα έχουν καλή διάθεση και όσοι «την αγάπη της αληθείας ουκ εδέξαντο»(41) .
37. Εβρ. ιγ΄ 17
38. Γαλ. α΄ 8
39. Κωνσταντίνου Τριανταφύλλου, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, σελ. 111
40. π. Σεραφείμ Ρόουζ, Ο μηδενισμός, σελ. 21 και 27
41. Β΄ Θεσ. β΄ 10
Σήμερα λοιπόν, κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά, να εκπέσουμε της Αλήθειας· διά της περιφρονήσεως της Παράδοσης, υποχωρεί η Αλήθεια, γιατί «προτιμούμε να αγαπούμε», και έτσι διολισθαίνουμε επικίνδυνα στον αγώνα της σωτηρίας της ψυχής, παθαίνοντας αυτό που έπαθαν οι Δυτικοί, πριν από μία χιλιετία· τη συσκότιση του νου και την έλλειψη της θέας του Ακτίστου! Γι’ αυτό και διαπραγματευόμαστε, και γι’ αυτό διαπραγματευόμαστε «επί ίσοις όροις»· απ’ τη στιγμή που το φώς εξισώνεται με το σκότος, αυτό το φώς που θα έπρεπε να διαφυλαχτεί ως «κόρη οφθαλμού» από τους κακοπροαίρετους αιρετικούς, δυστυχώς αποτελεί για ορισμένα –πνευματικώς- άρρωστα και διεστραμμένα «ορθόδοξα» μυαλά, αντικείμενο μιας πολύ φτηνής συναλλαγής. Ουσιαστικά δηλαδή, επιβεβαιώνεται διαχρονικά ο Χριστός όταν έλεγε επιτιμητικά, «υποκριταί! καλώς προεφήτευσε περί υμών Ησαϊας λέγων, εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσι με τιμά, η δέ καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού· μάτην δέ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων» (42). Καθότι όπως ο ίδιος διαβεβαίωσε ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου «εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αλήθεια…» (43). Μόνο για αυτό, μόνο για την Αλήθεια! Και με τί τίμημα; Τη Θυσία του Μονογενή Υιού του Θεού, ήτοι τη Σταυρική θανάτωση Του από το ίδιο Του το δημιούργημα, τον άνθρωπο! Αυτή είναι η γνήσια Αγάπη που δίδαξε ο Κύριος, η οποία εκφράστηκε μέσα από τον ορθοτομούντα λόγο της Αληθείας και της Εσχάτης Ταπεινώσεως Του! Ποιοι λοιπόν μπορούν να καυχώνται ότι έχουν μετά βεβαιότητας τον Χριστό εντός τους και ακούν τη Φωνή Του; Μήπως αυτοί που απλώς αγαπάνε, και λόγω αυτής της αγάπης τους, κάνουν «οικονομίες» και «εκπτώσεις» στους (ετερόδοξους και ετερόθρησκους) συνανθρώπους τους; Μάλλον όχι, εάν κρίνουμε από τα λεχθέντα του Κυρίου, που -στην συνέχεια της ανωτέρω ευαγγελικής ρήσης, από τον σύντομο διάλογο-ανάκριση που είχε με τον δειλό Πιλάτο- ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο πως «πάς ο ών εκ της αλήθειας ακούει μου της φωνής» (44) . Δεν είπε «πάς ο ών εκ της αγάπης», αλλά «πάς ο ών εκ της αληθείας», διότι η αγάπη, όταν στερείται της Αλήθειας του Χριστού είναι μια αγάπη ιδιοτελής και άρα άχρηστη! Όποιος κατέχει όμως πραγματικά την Αλήθεια του Χριστού, αυτομάτως ανοίγει τη θύρα (45) που του δίδει τη δυνατότητα να εμβαθύνει στη θυσιαστική Αγάπη Του, η οποία δεν συγκρίνεται με καμιά μορφή άλλης αγάπης. Όποιος επομένως ανοίξει τούτη τη θύρα, πορεύεται απλανώς και ασφαλώς την οδό που οδηγεί απ’ ευθείας στον Κύριο, καθότι επίσης ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε ότι «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται στον πατέρα ει μη δι’ εμού » (46) .
Τι απαντούν όμως και οι άμεσα θιγόμενοι, πατέρες της Εκκλησίας στους σύγχρονους διώκτες τους; Τι συμβουλεύουν όλους εμάς τους πιστούς να πράττουμε, όταν οι ποιμένες κατά κύριο λόγο, δεν ορθοτομούν το λόγο της Αληθείας; Ο Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής συμβουλεύει με σαφήνεια και κατ’ απόλυτο τρόπο: «Μή υπακούετε εις μοναχούς, ούτε εις ιερείς, ούτε εις επισκόπους σε όσα κακώς σας συμβουλεύουν να φρονήτε (πιστεύετε)», ενώ ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πως, «αν ο προεστώς σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του, μη περιεργάζεσαι. Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν, φεύγε και παράτησέ τον, όχι μόνον αν είναι άνθρωπος, αλλά κάν άγγελος είναι από τον Ουρανόν» (47). Ο δέ Μέγας Βασίλειος μας προτρέπει να εξετάζουμε προσεκτικά τα λεγόμενα των ποιμένων μας (εννοώντας κυρίως, όταν αντιλαμβανόμαστε πως κάποιος καινοτομεί περί την πίστιν), διότι όταν εμφανίζονται ψευδοπροφήτες «ορθόδοξοι», πολλές φορές υποκρίνονται και έχουν την ικανότητα να συναρπάζουν τις ψυχές των απρόσεκτων (48). Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός συμβούλευε «να αφήνομεν τας φλυαρίας των ασεβών, των αιρετικών, των αθέων» και να «λέγομεν μόνον όσα το Πνεύμα το Άγιον εφώτισε τους Αγίους Προφήτας, Αποστόλους και Πατέρας της Εκκλησίας μας και μας έγραψαν» (49) . Και αυτό επειδή «όλαι αι πίστεις είναι ψεύτικες, κάλπικες, όλες του διαβόλου. Τούτο εκατάλαβα αληθινόν, θείον, ουράνιον, σωστόν, τέλειον και διά λόγου μου και διά λόγου σας, ότι μόνη η Πίστις των Ορθοδόξων Χριστιανών είναι καλή και άγια, το να πιστεύομεν και να βαπτιζόμεθα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
___________________________________________________________________________________________
42. Ματθ. ιε΄7-9
43. Ιω. ιη΄ 37
44. Αυτόθι
45. Ιω. ι΄ 9, «εγώ ειμί η θύρα ` δι’ εμού εάν τίς εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει». 46. Ιω. ιδ΄ 6
47. Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Περί συνεχούς Μεταλήψεως, σελ. 175
48. Μεγάλου Βασιλείου, Τα Ηθικά, όρος ΚΗ΄
49. Κωνσταντίνου Τριανταφύλλου, Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Διδαχή Α΄, σελ. 62
Τούτο και σας λέγω τώρα εις το τέλος· να χαίρεσθε και να ευφραίνεσθε χιλιάδες φορές πως αξιωθήκατε όπου είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και να κλαίετε και να θρηνείτε διά τους ασεβείς και αιρετικούς, όπου περιπατούν εις τας χείρας του διαβόλου» (50). Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης τονίζει ρητά πως «οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού, δεν θα πρόδιδαν την Πίστη τους, ούτε με μία λέξη»! Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, εμφανιζόταν εξ ίσου επικριτικός κι ο πασίγνωστος γέροντας Παϊσιος, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά: «Μαζεύονται και συνεδριάζουν και κάνουν συζητήσεις ατελείωτες για πράγματα που δεν χωρά συζήτηση, που ούτε οι ίδιοι οι Πατέρες συζήτησαν εδώ και χρόνια. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του Πονηρού, για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς και να τους σπρώχνουν άλλους στην αίρεση και άλλους σε σχίσματα, και να κερδίζει έδαφος ο διάβολος… Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, «ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι έτσι θα προβάλλουν την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους» (51). Ο άγιος Ιγνάτιος Μπριατσανίνωφ με τη σειρά του λέει χαρακτηριστικά πως «με την αποδοχή ψευδοδιδασκαλιών (δηλαδή εσφαλμένων σκέψεων για το Θεό ή οτιδήποτε έχει σχέση με την Εκκλησία), με την παραμόρφωση της δογματικής και ηθικής διδασκαλίας που μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, συντελείται -χάρις στην επίδραση και παρέμβαση των ψευδοδιδασκαλιών- η φθορά του Πνεύματος. Και έτσι ο άνθρωπος καταντάει υιός του διαβόλου» (52). Ακόμη και ο Επίσκοπος πρώην Φλωρίνης, ο θρυλικός Αυγουστίνος Καντιώτης, έλεγε κάποτε προφητικά πως «θα δείτε ανθρώπους, που τους θεωρούσατε Χριστιανούς μεγάλους, να μη το έχουν για τίποτα να βγουν μεθαύριο έξω και να υψώσουν παντιέρες ξένες προς τον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία» (53). Τούτη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σύγχυσης και της πλάνης, έρχεται να την επιβεβαιώσει και η εσχατολογική προφητεία του Οσίου Νείλου του Μυροβλήτου, που έζησε κατά τον 17ο αιώνα και εκοιμήθη στις 12 Νοεμβρίου του 1651· «…όταν πλησιάσει ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη της σάρκας και θα πληθυνθή η ασέβεια και η ανομία. Τότε άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος… Οι ποιμένες των Χριστιανών, Αρχιερείς και Ιερείς, θα είναι άνδρες κενόδοξοι (εκτός εξαιρέσεων), παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν, τότε θα αλλάξουν τα ήθη και αι παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας… Αι Εκκλησίαι δέ του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών ποιμένων και αλλοίμονον τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκόμενους Χριστιανούς οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την Πίστιν, διότι δεν θα βλέπουν από κανέναν φώς επιγνώσεως…» (54). Μήπως βρισκόμαστε στο προοίμιο μιας τέτοιας εποχής;
Παρ’ όλα αυτά, στη σημερινή εποχή της σύγχυσης, υπάρχουν πολλοί «γλυκανάλατοι» και «συναισθηματικοί»-«ευσεβιστές» Χριστιανοί, που θεωρούν ανύπαρκτο τον κίνδυνο που απορρέει εκ του Οικουμενισμού, θεωρώντας ότι οι φόβοι των αληθώς ανησυχούντων και αγρυπνούντων στα θέματα της Πίστεως είναι υπερβολική και αποκρουστική απαισιοδοξία. Η ομάδα αυτή όμως, που παραδοσιακά εκφράζει στα σπλάχνα της Εκκλησίας την τάση των «φιλενωτικών», με τούτη τη στάση που διατηρεί, δείχνει να συμμαχεί με το εκκοσμικευμένο πνεύμα, που ως κακέκτυπο κληρονομήσαμε από τον αποστάτη Δυτικό κόσμο, και ενώπιον του πνεύματος αυτού, προτιμούν να εθελοτυφλούν συνειδητά οι περισσότεροι, όντες «μπαζωμένοι» από τα «κτιστά» και «κοσμικά» τους. Έτσι διά της μεθόδου του «στρουθοκαμηλισμού», αρνούνται να αναγνωρίσουν το τεράστιο χάος που χωρίζει τον κόσμο από το Θεό, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι το ίδιο χάος χωρίζει και τους ίδιους από το Θεό. Αν επιχειρήσει κανείς να τους νουθετήσει ή απλά να τους ενημερώσει για την κρισιμότητα της κατάστασης από τον οικουμενιστικό κίνδυνο, υποβιβάζουν το θέμα υποκριτικά λέγοντας συνήθως στερεότυπες φράσεις τύπου, «έλα μωρέ, μην είσαι τόσο απαισιόδοξος, όλα ‘μαύρα’ τα βλέπεις», και κοιτάζουν να αλλάξουν άρον- άρον θέμα, μη τυχόν και ξεβολευτούν από την «προνομιούχο» θέση της κοινωνικής «ασφάλειας» που αισθάνονται, σ’ ________________________________________________________________________________________
50. Αυτόθι, σελ. 82
51. Διονυσίου Τάτση, Αθωνικόν ημερολόγιον
52. Αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ, «Προσφορά στον σύγχρονο μοναχισμό», τομ. Γ΄, σελ. 203
53. επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη, «Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς», σελ. 61
54. Αβραάμ Μοναχού Αγιορείτου, «Οι Προφήτες μας αποκαλύπτουν», σελ. 72-73
αυτή τη σύγχρονη Βαβέλ που ζούμε. Μάλιστα «βλέπουν» και το μέλλον λαμπρό· ο Χριστιανισμός γι’ αυτούς είναι τόσο συμβατός με τον «κόσμο» τους, την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζουν, και είναι τόσο ευχαριστημένοι για τη ζωή που ακολουθούν, που μπορεί και να μην σε συγχωρήσουν ποτέ αν τους αποδείξεις ότι πλανώνται. Δείχνουν να μην ταράσσονται στη θέα μιας «παγκοσμιοποιημένης εκκλησίας» με ποικιλόμορφα χαρακτηριστικά, με «ελευθερία κινήσεων» και με βασικό στοιχείο-προπομπό το δεσμό της «κοσμικής αγάπης». Έτσι εξηγείται και το γεγονός, ότι οι αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων, που σχετίζονται με τους Ορθόδοξους-εκσυγχρονιστές, δεν προβληματίζονται για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, κοινώς το δόγμα περί σωτηρίας των ψυχών, ένθεν-κακείθεν, υποβιβάζεται και αντικαθίσταται από το ξένο προς την Ορθοδοξία δόγμα, δυτικής προελεύσεως φυσικά, του «να είσαι απλά καλός άνθρωπος». Κατά τ’ άλλα, όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν και χωρισθήκαμε κάπου, κάπως, κάποτε, ήσαν …παρεξηγήσεις, …μικροεγωισμοί και στενοκεφαλιές. Βέβαια, συχνά αναγκάζονται να παραδεχθούν πως υπάρχουν και δογματικές διαφορές, οι οποίες όμως θα υπερπηδηθούν από την «αγάπη», ή για να είμαστε πιο ακριβείς, …θα ξεχαστούν από την …πολλή «αγάπη». Αναφέραμε όμως και προηγουμένως, ότι αυτή η αγάπη που εκφράζουν είναι ιδιοτελής, είναι στην ουσία αγάπη προς τον υλικό κόσμο και τα συμφέροντα που απορρέουν προς αυτόν. Είναι μια κλασσική «νέο-ταξική» συνθηκολόγηση με το ψέμα, των ανθρώπων δηλαδή που δεν έχουν διάθεση να πολεμήσουν με τις δυνάμεις του σκότους. Όμως το όνειρό τους, της κοσμικής ευδαιμονίας και αυτάρκειας, είναι ένα όνειρο καταδικασμένο από τον ίδιο τον Κύριο. Για τον λόγο αυτό και ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία τους για την ειδυλλιακή εικόνα που οραματίζονται οι «υπερ-ευαίσθητοι» Χριστιανοί· γράφει λοιπόν στον μαθητή του Τιμόθεο για την εποχή μας προφητικά: «Τούτο δέ γίνωσκε· ότι εν εσχάτοις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γάρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δέ δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (55) . Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω συμπτωμάτων, θα είναι η γενικευμένη και πρωτοφανής -σε εύρος συγκρητισμού- αποστασία, που θα προηγηθεί του Αντιχρίστου· «εάν μή έλθει η αποστασία πρώτον» (56) .
Ολοκληρώνοντας λοιπόν ετούτη την ταπεινή εργασία και απευθυνόμενοι για τελευταία φορά στον π. Αθανάσιο Κολλά, θα επιθυμούσαμε να του αφιερώσουμε και την άποψη ενός προσήλυτου αδερφού μας από τις ΗΠΑ, ενός «μανιώδη αναζητητή της Αλήθειας», ονόματι Φράνκ Σέφερ, Ορθοδόξου πλέον με τη Χάρη του Θεού, για την σύγχρονη «ιεραποστολή» των «διαλόγων» που χαράσσουν οι περισσότεροι ταγοί της ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρέπει να λάβουμε όλοι μας πολύ σοβαρά τα κάτωθι λεχθέντα, για να δούμε εάν όντως βοηθιούνται από αυτές τις σύγχρονες «θεολογικές» ενέργειες και οι άνθρωποι που βρίσκονται στην «άλλη πλευρά», του πνευματικού σκότους και της πλάνης. Λέει λοιπόν ο νεοφώτιστος αδελφός μας (και κλείνουμε με αυτό): «είναι σίγουρα καιρός για τους Ορθοδόξους, ακόμη και για εκείνους που έχουν επενδύσει σημαντικό μέρος του χρόνου και του κύρους τους στον Οικουμενισμό, να παραδεχτούν την αλήθεια: Η Οικουμενική Κίνηση αποτελεί αποτυχία από την Ορθόδοξη άποψη. Είναι ένα άθλιο φιάσκο, ισότιμο με την άτυχη Λεγεώνα των Εθνών, ένα άλλο προϊόν της μανίας του ουτοπισμού που κυρίευσε τον εικοστό αιώνα. Η Ορθοδοξία δε ‘‘ζύμωσε όλη τη ζύμη’’. Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Η αποστασία του φιλελεύθερου Προτεσταντισμού και η αποδοχή από τις προτεσταντικές ομολογίες της ανηθικότητας και της διαστροφής έχουν αυξηθεί φανερά κατά τη διάρκεια της ‘‘οικουμενιστικής εποχής’’. Σε μια εκ των υστέρων εξέταση φαίνεται καθαρά ότι έχει γίνει κατάχρηση της αθώας καλής θέλησης των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση. Στην πραγματικότητα η εμπλοκή των Ορθοδόξων δεν πέτυχε να μαρτυρήσει την αλήθεια, αλλά μόνο να προσδώσει κύρος σ’ ένα σκάνδαλο, και να φέρει σε σύγχυση τους πιστούς για το ποιός είναι ο πραγματικός χαρακτήρας της αποστασίας του Προτεσταντισμού και της σχετικοκρατίας. Αποτελεί ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ το γεγονός ότι οι χιλιάδες Προτεστάντες, οι οποίοι έχουν πρόσφατα μεταστραφεί στην Ορθοδοξία, συμπεριλαμβανομένου και ικανού αριθμού λαϊκών Ευαγγελικών ποιμένων και ιερέων από διάφορη Ομολογιακή προέλευση, δεν ήρθαν στην Ορθοδοξία από την Ορθόδοξη ‘‘μαρτυρία’’ στις οικουμενιστικές συναντήσεις, ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΒΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ
________________________________________________________________________________________
55. Β΄ Τιμ. γ΄ 1-5
56. Β΄ Θεσ. β΄ 3
ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Το κύμα των προσφάτων προτεσταντών προσήλυτων ήρθε μέσα στην Εκκλησία όχι εξ αιτίας των ευγενικών τους προσπαθειών στον ‘‘διάλογο’’, αλλ’ εξ αιτίας της ΑΙΩΝΙΑΣ, ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. Σ’ αυτή μπορεί να συμπεριληφθεί και η μαρτυρία εκείνη, η οποία διακηρύττει με δύναμη την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΦΥΣΗ της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Πρώην Προτεστάντες, όπως εγώ, δεν ήρθαμε στην Ορθοδοξία, και μάλιστα με ΑΚΡΙΒΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ, επειδή κάναμε κάποιον ‘‘διάλογο’’, ή επειδή μας είπαν ότι ‘‘όλοι εμείς είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια χριστιανών’’, αλλά για να μπορέσουμε να ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…» (57) .
__________________________________________________________________________________________
57. FRANK SCHAEFFER, ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ – ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ, σελ. 508-509
ΕΓΓΡΑΦΗ στην ομαδα σημερον
Εγγραφή στην ομάδα Σήμερον Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Επισκεφτείτε την παρούσα ομάδα Κλικ στο baner για εγγραφή στο ΣΗΜΕΡΟΝ. Επικοινωνία: simeron.com@gmail.com
Συνδρομητές
Το νησί. Η ζωή του αγίου Ανατόλιου (OCTPOB)
κάντε κλικ στην εικόνα
-
ΣΗΜΕΡΟΝ 