Σύντομα σχόλια στην ερμηνεία της Ευαγγελικής περικοπής (Ζ΄ Ματ. 9. 27-35) κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

«Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί»

Ο Κύριος, τους οδηγεί στην οικία (κατ’ ιδίαν), επειδή θέλει να μας διδάξει με αυτό, ότι πρέπει να αποφεύγουμε την δόξα των ανθρώπων.

«καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;»

Πρώτον, δεν ρωτάει αν πιστεύουνε ότι μπορεί να προσευχηθεί στο Πατέρα του, αλλά αν πιστεύουνε ότι ο ίδιος μπορεί να τους κάνει καλά· και δεύτερον, η ερώτηση φανερώνει ότι: α) δεν θεραπεύει από φιλοδοξία, β) οι τυφλοί ήταν άξιοι θεραπείας και γ) η πίστη είναι η αιτία της φιλανθρωπίας, ειδάλλως, άμα ήταν η ευσπλαχνία Του, θα τους έκαμνε όλους καλά.

«λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε».

Δεν τον ονομάζουν πλέον «υἱὲ Δαυῒδ», αλλά «Κύριε», πράγμα που φανερώνει ότι ανέβηκαν σε υψηλότερο πνευματικό επίπεδο και αναγνωρίζουν την κυριαρχία Του.

«τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν».

Το λέει αυτό, για να ενισχυθεί η πίστη τους.

«Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ¨ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.»

Εδώ ο Κύριος μας διδάσκει ότι πρέπει να εμποδίζουμε αυτούς που θέλουν να μας εγκωμιάσουν. Βέβαια όταν η δόξα αναφέρεται στο Θεό, τότε όχι μόνο επιτρέπεται να διακηρύσσονται τα θαύματα, αλλά και επιβάλλεται.

«Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός».

Το πάθος αυτό δεν ήταν της φύσεως, αλλά από την επιβουλή του δαίμονα. Επειδή δε ο δαίμονας του κρατούσε και τη γλώσσα και τη ψυχή, δεν μπορούσε να παρακαλέσει το Κύριο· γι αυτό και ο Κύριος δεν απαίτησε από αυτόν ούτε καν πίστη, αλλά αμέσως τον θεράπευσε.

«Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες, ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια».

Με αυτά τα λόγια τα πλήθη, τοποθέτησαν τον Ιησού, πάνω από όλους, όχι δηλαδή μόνο πάνω από όσους ζούσαν τότε, αλλά και παλαιότερα. Αυτό βέβαια ενόχλησε τους Φαρισαίους, γι αυτό και τον κατηγορούσαν, ανοήτως.

«Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ».

Ο Κύριος, όχι μόνο δεν τιμωρεί τους Φαρισαίους για την αναισθησία τους, αλλά ούτε καν τους επιτιμάει. Αντιθέτως φέρεται με πραότητά και  ευεργετεί, διδάσκοντας έτσι κι εμάς, κατ’ αυτό τον τρόπο να αμείβουμε αυτούς που μας κατηγορούν.