“Ποτέ δέν είναι αργά γιά ένα νέο ξεκίνημα” (λόγοι αγίου Πορφυρίου)

Ο Γέροντας μού μιλούσε, όχι για κάποια άποσπασματική καλή μας προσπάθεια, άλλα για ένα απο­φασιστικό, οριστικό πέρασμα άπό τήν παλιά ζωή της αμαρτίας στην καινούρια ζωή της αγιότητας, κατά τήν οποία εμείς ζούμε έν Χριστώ και ό Χριστός έν ήμίν και γι΄ αυτό τό πέρασμα χρειαζόταν νά δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Μιά φορά, μέ ρώτησε: «Δε μού λές, για νά σπουδάσει κανείς δικηγόρος, πόσα χρόνια χρειά­ζονται;» Τού απάντησα. Μέ ξαναρώτησε: «Για νά σπουδάσει μηχανικός, χημικός, γιατρός, πόσα χρόνια χρειάζονται;» Τού απάντησα αναλόγως, απορώντας γιά τή φύση των ερωτήσεων του.

Κι ό Γέροντας κατέληξε: «Εμείς, γιά νά σπουδάσουμε, γιά νά μάθουμε τό θέ­λημα τού Θεού καί νά τό εφαρμόσουμε;»

Κατάλαβα τί εννοούσε και ντράπηκα νά τού απαντήσω. Τί νά τού πώ; Ότι οί πιο πολλοί άπό μάς τους πιστούς είμαστε ράθυμοι, χλιαροί, «ερασιτέχνες χριστιανοί»; Τό ήξερε. Καί μού τό είπε: «Δε γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά· χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά».

Ό ίδιος ήταν υπόδειγμα, χωρίς νά αυτοπροβάλλεται. Είχε αφιε­ρώσει μέ ζήλο, όλα τά χρόνια τής μακράς ζωής του, στο νά σπουδάζει καί νά ζει τό Χριστό. Ήταν εργατικός,σωματικά καί πνευματικά, καί ήθελε νά μεταδώσει τήν φιλεργία καί στους άλλους.

Πίστευε ότι η αργία οδηγεί στην ακηδία κι αυτή σε πολλές αρρώστιες, ψυχικές καί σωματικές. Συνιστούσε τήν εργασιοθεραπεία. Ιδιαί­τερα σ’ όσους είχαν αποδιοργανωθεί καί απελπισθεί. Γιά τό Γέροντα, ποτέ δέν ήταν αργά γιά ένα νέο ξεκίνημα. Θεωρούσε μάλιστα τή διάψευση των κοσμικών ελπίδων καί τή συντριβή τού εγωισμού σάν τήν καλύτερη προϋ­πόθεση γι’  αυτό τό ξεκίνημα. [Γ 399π.].

Όλα αλλάζουν μέ τό κόπο, και η ψυχή καί τό σώμα.
Μήν αφήνεις τήν ευχή. Άπλα, αβίαστα, παρακαλά θερμά γιά όλους. Θά τους ωφελείς μέ τήν προσευχή, όχι μέ λόγια.

Γιά τά προβλήματα μου μού είπε ό Παππούλης: «”Αν μιλούσαμε λίγο στο τηλέφωνο, νά δεις θά σού πέρναγαν αμέσως όλα. Κούραζε τό σώμα, μή φοβάσαι τόν κόπο. Όλα αλλάζουν μέ τόν κόπο, καί ή ψυχή καί τό σώμα.

“Αν σέ ρωτήσουν, πές ταπεινά:

– Έτσι σκέπτομαι. Πάλι, όπως νομίζετε». [Ά 80].

από το βιβλίο:Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, εκδόσεις: η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής

φωτο από: Ψήγματα Ορθοδοξίας

Πηγή: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

Γέρων Πορφύριος, Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία

Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα: «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια… Διαβάστε περισσότερα

http://thriskeftika.blogspot.com/2012/01/blog-post_4826.html

Νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτα. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ πολύ!

Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα.

Ἔτσι εἶναι.

Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».

Ρωτούσαμε τὸν Γέροντα Πορφύριο, μετὰ τὴν εἰσβολή, τί θὰ γίνει μὲ τὴν Κύπρο κι ἔλεγε: «Ἂς κάνει ὁ Θεὸς τὴ δουλειά Του». Τὸ ἴδιο ἔλεγε, ὅταν γίνονταν οἱ μεγάλοι σεισμοὶ στὴν Ἑλλάδα κι ἔμενε ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν κατάσταση. Ἔλεγε: «Ἐμεῖς νὰ γίνουμε καλοὶ κι ὁ Θεὸς ἂς κάνει ὅ,τι θέλει».

«Σοῦ ἔρχονται φοβίες μερικὲς φορές, ὅπως μοῦ λές, γιατὶ δὲν ἀγαπᾶς πολὺ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ὅλο. Ἄντε πήγαινε τώρα…»

 Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 432-433

porphyrios.net 

hristospanagia3.blogspot.com

Πῆγα ἐκεῖ πάνω ὑποτακτικός. Γέροντας Πορφύριος

Πῆγα ἐκεῖ πάνω, ὑποτακτικός. Ὑποτακτικός, κύριε! Ἐδόθηκα ἐξ ὁλοκλήρου. Ἀγάπησα τοὺς Γέροντές μου. Τοὺς ἀγάπησα εἰλικρινά. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τί νὰ σᾶς πῶ ὁ σεβασμός μου! Θεοί!!! Χριστοί!!! ἦταν γιὰ μένα καὶ οἱ δύο.

Ἀλλὰ ἤξερα ὅμως καὶ τὶ θέλουνε. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τοὺς εἶχα. Τὸ καταλάβαινα πῶς θέλουνε νὰ βάλω ἕνα πράγμα, πῶς ἤθελαν νἀ κλείσω τὴν πόρτα, πῶς, πῶς… Τὸ καταλάβαινα. Καὶ πουθενὰ δὲν τοὺς στενοχωροῦσα. Ἐνῶ μοῦ εἴπανε γιὰ τὸ ἐργόχειρο, ὅτι ἔτσι θὰ τὸ κάνεις. Καὶ εἶπα στὸν παπα-Ἰωαννίκιο:

— Δὲν μοῦ τὰ λὲς ὅλα;

Λέει:

— Νά! Κόβουμε τὸ ξύλο, τὸ βράζουμε, τὸ ἀφήνουμε καὶ στεγνώνει, τὸ κάνουμε ἔτσι, ἔτσι, ἔτσι.

Τὸ βράδυ, λοιπόν, ἔκανα τὸν κανόνα, ὅλα μόνος μου, πρὶν κοιμηθῶ ἔκανα τὸ σχέδιο, ὥστε νὰ μὴν βρεθῶ σὲ δυσκολία, δηλαδὴ νὰ μοῦ ποῦνε “Δὲν στὸ εἴπαμε;”. Δηλαδὴ γιὰ νὰ μὴν τοὺς στενοχωρήσω. Συγχωρᾶτε με. Αὐτὸ τὸ πράγμα ἡ ἔρημος μὲ ἔκανε, ἡ ὑπακοή, νὰ γίνω τέτοιος. Πολὺ μὲ ὠφέλησε ἡ ὑπακοή, πάρα πολύ. Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω τὶς καλοσύνες τῆς ὑπακοῆς. Ἡ χάρις τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἀπερίγραπτος.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα »

«Γέροντα, θέλουμε μια χάρη: Να μας επιτρέψεις να σου φιλήσουμε τα πόδια».

Πως η Θεία Χάρη σώζει ψυχές!

Ο Γέροντας Πορφύριος μου διηγήθηκε: «Μια φορά με επισκέφθηκε ένας χίπης. Ήταν ντυμένος με κάτι πολύχρωμα, παράξενα ρούχα, φορούσε χαϊμαλιά και κοσμήματα και ζητούσε να με δει. Οι μοναχές ανησύχησαν, ήρθαν και με ρώτησαν και είπα, ας περάσει. Μόλις κάθισε απέναντι μου είδα την ψυχή του. Είχε καλή ψυχή, αλλά πληγωμένη και γι’ αυτό επαναστατημένη. Του μίλησα με αγάπη κι εκείνος συγκινήθηκε. Συνέχεια →