“Ποτέ δέν είναι αργά γιά ένα νέο ξεκίνημα” (λόγοι αγίου Πορφυρίου)
Όλα αλλάζουν μέ τό κόπο, και η ψυχή καί τό σώμα.
Γέρων Πορφύριος, Άλλο το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία
Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα: «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια… Διαβάστε περισσότερα
http://thriskeftika.blogspot.com/2012/01/blog-post_4826.html
Νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτα. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ πολύ!
Πῆγα ἐκεῖ πάνω ὑποτακτικός. Γέροντας Πορφύριος
Ἀλλὰ ἤξερα ὅμως καὶ τὶ θέλουνε. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τοὺς εἶχα. Τὸ καταλάβαινα πῶς θέλουνε νὰ βάλω ἕνα πράγμα, πῶς ἤθελαν νἀ κλείσω τὴν πόρτα, πῶς, πῶς… Τὸ καταλάβαινα. Καὶ πουθενὰ δὲν τοὺς στενοχωροῦσα. Ἐνῶ μοῦ εἴπανε γιὰ τὸ ἐργόχειρο, ὅτι ἔτσι θὰ τὸ κάνεις. Καὶ εἶπα στὸν παπα-Ἰωαννίκιο:
— Δὲν μοῦ τὰ λὲς ὅλα;
Λέει:
— Νά! Κόβουμε τὸ ξύλο, τὸ βράζουμε, τὸ ἀφήνουμε καὶ στεγνώνει, τὸ κάνουμε ἔτσι, ἔτσι, ἔτσι.
Τὸ βράδυ, λοιπόν, ἔκανα τὸν κανόνα, ὅλα μόνος μου, πρὶν κοιμηθῶ ἔκανα τὸ σχέδιο, ὥστε νὰ μὴν βρεθῶ σὲ δυσκολία, δηλαδὴ νὰ μοῦ ποῦνε “Δὲν στὸ εἴπαμε;”. Δηλαδὴ γιὰ νὰ μὴν τοὺς στενοχωρήσω. Συγχωρᾶτε με. Αὐτὸ τὸ πράγμα ἡ ἔρημος μὲ ἔκανε, ἡ ὑπακοή, νὰ γίνω τέτοιος. Πολὺ μὲ ὠφέλησε ἡ ὑπακοή, πάρα πολύ. Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω τὶς καλοσύνες τῆς ὑπακοῆς. Ἡ χάρις τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἀπερίγραπτος.
«Γέροντα, θέλουμε μια χάρη: Να μας επιτρέψεις να σου φιλήσουμε τα πόδια».
Πως η Θεία Χάρη σώζει ψυχές!
Ο Γέροντας Πορφύριος μου διηγήθηκε: «Μια φορά με επισκέφθηκε ένας χίπης. Ήταν ντυμένος με κάτι πολύχρωμα, παράξενα ρούχα, φορούσε χαϊμαλιά και κοσμήματα και ζητούσε να με δει. Οι μοναχές ανησύχησαν, ήρθαν και με ρώτησαν και είπα, ας περάσει. Μόλις κάθισε απέναντι μου είδα την ψυχή του. Είχε καλή ψυχή, αλλά πληγωμένη και γι’ αυτό επαναστατημένη. Του μίλησα με αγάπη κι εκείνος συγκινήθηκε. Συνέχεια →