Οι θλίψεις και τα λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή, γίνονται αφορμή στους ανδρείους και άξιους αγωνιστές να στεφανωθούν από το Θεό. Άγ. Αντώνιος
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ – Α΄ ΤΟΜΟΣ
Μέγας Αντώνιος: Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων σε 170 κεφάλαια
κεφ. 76-80
76. Πρέπει να έχομε υπόψη ακατάπαυστα οι φρόνιμοι άνθρωποι ότι με το να υποφέρομε μικρούς και λιγόκαιρους κόπους στη ζωή, πολύ μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση απολαμβάνομε μετά το θάνατο. Γι΄αυτό εκείνος που πολεμά κατά των παθών του και θέλει να στεφανωθεί από το Θεό, αν πέσει σε αμαρτία, ας μη χάσει το θάρρος του και μείνει στη πτώση του απελπισμένος, αλλά να σηκωθεί και ν’ αρχίσει πάλι να αγωνίζεται και να φροντίσει να στεφανωθεί. Και αν ξαναπέσει, πρέπει μέχρι την τελευταία αναπνοή να σηκώνεται. Γιατί οι σωματικοί κόποι είναι όπλα και μέσα για ν’ αποκτήσομε τις αρετές και σώζουν την ψυχή.
77. Οι θλίψεις και τα λυπηρά που συμβαίνουν στη ζωή, γίνονται αφορμή στους ανδρείους και άξιους αγωνιστές να στεφανωθούν από το Θεό. Γι’ αυτό πρέπει στη ζωή τους να γίνουν σαν νεκροί για όλα τα βιοτικά πράγματα. Fιατί ο νεκρός δεν θα φροντίσει ποτέ για τίποτε αυτού του κόσμου.
78. Δεν πρέπει η λογική και αγωνιζόμενη ψυχή, ευθύς αμέσως να φοβάται και να δειλιάζει απέναντι στα πάθη, γιατί έτσι θα θεωρηθεί δειλή και θα περιφρονηθεί. Γιατί η ψυχή που ταράζεται από τις φαντασίες της ζωής, απομακρύνεται από τα πρέποντα. Στα αιώνια αγαθά προηγούνται οι αρετές της ψυχής μας, ενώ στις αιώνιες κολάσεις αιτία είναι οι θεληματικές κακίες των ανθρώπων.
79. Ο λογικός άνθρωπος πολεμείται δια μέσου των αισθήσεων από τα ψυχικά πάθη. Πέντε είναι οι αισθήσεις του σώματος: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση, αφή. Υποκύπτοντας μέσω των αισθήσεων αυτών στα τέσσερα πάθη αιχμαλωτίζεται η άθλια ψυχή. Κι είναι αυτά τα τέσσερα πάθη της ψυχής: κενοδοξία, χαρά, θυμός, δειλία. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος με τη φρόνηση και την επανειλημμένη σκέψη σαν καλός στρατηγός γίνει κύριος των παθών και τα νικήσει, δεν πολεμείται πλέον από αυτά, αλλά έχει ειρήνη στην ψυχή του και στεφανώνεται από το Θεό ως νικητής.
80. Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια. άλλοι δεν έχουν κρεβάτι. κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχαλίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί- πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι και επίσημοι, βγαίνουν από την ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους.
Πηγή: http://paterikakeimena.blogspot.gr/2010/01/170.html
π. Θεόδωρος Ζήσης – Εξήγηση των ευχών της γονυκλισίας της Πεντηκοστής (video)
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/5ADDD475.el.aspx
03-06-2012
Γέροντας Παΐσιος: Δίχως μέριμνες και άγχος.
Είναι σπουδαίο πράγμα να ζεις χωρίς πολλές φροντίδες και άγχος. Να μη επιθυμείς τα περιττά και μάταια Να αναπαύεσαι σε όσα έχεις και ν’ αγωνίζεσαι με μέτρο και λογική για τη βελτίωση της κατάστασης σου.
Ωστόσο, οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν μένουν ικανοποιημένοι με τίποτα Θέλουν πάντα κάτι νεώτερο, κάτι πληρέστερο, πιο σύγχρονο, πιο άνετο, πιο εντυπωσιακό και προκλητικό. Έτσι χάνουν τη γαλήνη τους άλλα και τον ανθρωπισμό τους. Και βέβαια καμιά σκέψη για τους φτωχούς, που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην αναγκαία Ό Γέροντας Παΐσιος πάντα έλεγε ότι οι πολλές ευκολίες γίνονται δυσκολίες, για αυτό συμβούλευε τους χριστιανούς να έχουν απλή ζωή. Διηγιόταν μάλιστα κι ένα χαριτωμένο περιστατικό, που είχε συμβεί, όταν ήταν στο Σινά
Μια φορά έλεγε ό Γέροντας, ήρθε στο Σινά ένας Γερμανός και κουβέντιαζε μ’ ένα πανέξυπνο Βεδουινάκι
—Εσύ είσαι έξυπνο παιδί Μπορείς να μάθεις γράμματα, του είπε με αγνό ενδιαφέρον ό Γερμανός.
-Και μετά ρώτησε ό μικρός
-Μετά θα γίνεις μηχανικός
-Και μετά
-Μετά θ’ ανοίξεις ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
-και μετά
-Μετά θα το μεγαλώσεις.
–Και μετά
-Μετά θα πάρεις και άλλους να δουλεύουν και θα έχεις πολύ προσωπικό.
Ο μικρός δεν ενθουσιάστηκε απ’ τις απαντήσεις του Γερμανού, ιδίως την τελευταία και είπε:
—Δηλαδή, να έχω ένα πονοκέφαλο, να βάλω άλλον ένα πονοκέφαλο και μετά να βάλω κι έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα, που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;
Κι έτσι έκλεισε ή συζήτηση του μικρού με το Γερμανό.
Ο Γέροντας χαιρόταν τους Βεδουίνους κι έπαιρνε διδάγματα απ’ την απλή και αμέριμνη ζωή τους.