Πάσχα. Η διάβαση από τη γη στον ουρανό. |

«Αναστάσεως ημέρα! λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.»

(Σήμερα είναι ημέρα Αναστάσεως! Ας γίνουμε λαμπροί όλοι οι λαοί· σήμερα είναι Πάσχα, Πάσχα του Κυρίου. Διότι ο Χριστός που είναι Θεός, μας διαβίβασε από το θάνατο στη ζωή και από τη γη στον ουρανό και γι’ αυτό εμείς ψάλλουμε επινίκιο ύμνο)

Για την ορθόδοξη ευσέβεια και πίστη η ημέρα της Αναστάσεως, παρ’ όλον ότι εντάσσεται  στη φυσική ροή του χρόνου, ως χρονική διαδοχή εικοσιτεσσάρων ωρών, εν τούτοις δεν είναι μία συνηθισμένη  ημέρα . Είναι ημέρα προαιώνια, αδιάδοχη και ατελεύτητη.  Σ’ αυτήν συγκλίνει η αΐδιος δημιουργική βουλή του Θεού, το σχέδιο της θείας οικονομίας για τη δημιουργία και τον άνθρωπο. Ό,τι προαιωνίως συνέλαβε η απειρόσοφη βουλή του Θεού ως τριαδική ενέργεια στη δημιουργία, την ημέρα της Αναστάσεως το βλέπουμε πλήρες και τέλειο. Κτίση και άνθρωπος ενώνονται μεταξύ τους  και με τον απειρόσοφο Πλαστουργό τους. Το εξωτερικό δημιούργημα θεωρείται στη γνήσια και αυθεντική του διάσταση, είναι  καθαρό και ταυτίζεται με το λόγο που βρίσκεται μέσα στον  άπειρο Λόγο του Θεού. Στην Ανάσταση η θεία ενέργεια, που απορρέει προαιωνίως από την τριαδική ουσία του Θεού, αποκαλύπτεται εντονότερα και καθαρότερα, και φανερώνει μέσα στο χρόνο το άπειρο μέγεθος της θείας χρηστότητας και πανσοφίας. Η ημέρα της Αναστάσεως αποτελεί την χρυσή εκείνη στιγμή, στην οποία ο άπειρος αιώνας του Θεού ενώνεται αχώριστα με τον ιστορικό χρόνο, το κέντρο στο οποίο από τη μια  συστέλλεται η αιωνιότητα, από την άλλη  δε διαστέλλεται ο χρόνος, αναλυόμενος στην αιωνιότητα. Δεν πρόκειται ασφαλώς για μυστική ψευδαίσθηση και μαγεία! Στα μάτια της πίστεως η ημέρα της Αναστάσεως έχει το συντριπτικό βάρος μιας απόρρητης μυστηριακής τελεσιουργίας. Το ιστορικό της Αναστάσεως γεγονός είναι το θαύμα του Θεού, το κατ’ εξοχήν σημείο της θείας αποκαλύψεως. Σ’ αυτό η θεία για τον άνθρωπο οικονομία και κατ’ επέκταση ολόκληρο το δημιουργικό έργο του Θεού -κτίση, άνθρωπος, πνεύματα-βρίσκουν θαυμάσια την πλήρωση και το επιστέγασμά τους. Η ημέρα της Αναστάσεως αποτελεί τον αιώνιο σαββατισμό, την ημέρα την ογδόη, σαν απαρχή του μυστηριακού χρόνου της Βασιλείας, ως αφετηρία της ανακαινίσεως του σύμπαντος. Στην Ανάσταση η αρχή συμπίπτει με το τέλος· ό,τι υπήρχε «σεσιγημένον» (απόκρυφο) αιώνια  στο Θεό (οι δημιουργικοί λόγοι μέσα στο Λόγο), ό,τι άρχισε χρονικά (δημιουργία και απολύτρωση) και ό,τι πρόκειται να υπάρχει ατελεύτητα μέσα στη δόξα (εσχατολογική διάσταση της Βασιλείας), συγκεντρώνονται σε μια εναρμόνια περιχώρηση, σε μια αδιάσπαστη μυστηριακή ένωση. Η Ανάσταση ενώνει αδιάσπαστα  το θείο και το ανθρώπινο, το πεπερασμένο και το άπειρο, το αιώνιο και το έγχρονο. Κανένα από τα  στοιχεία αυτά  δεν μπορεί  να χωριστεί από τη στιγμή της Αναστάσεως χωρίς να καταρρεύσει η μυστική αλήθεια του είναι και του όντος !

Λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην Ανάσταση

TOY EN ΑΓIΟIΣ ΠΑΤΡΟΣ HMΩN ΙΩΑΝΝΟΥ  TOY  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΛΟΓΟΣ  ΕΙΣ  ΤΗΝ   ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ 

Ας εορτάσουμε την εορτή αυτή τη μεγίστη και λαμπρά, κατά την οποία ανέστη ο Κύριος. Κι ας την εορτάσουμε με φαιδρότητα μαζί και θεοσέβεια. Ανέστη ο Κύριος και ανέστησε μαζί του και την οικουμένη. Αμάρτησε ο Αδάμ και πέθανε. Ο Χριστός δεν αμάρτησε, αλλά πέθανε. Και ανέστη κατόπιν, σπάζοντας του θανάτου τα δεσμά. Πρωτοφανές και παράδοξο πράγμα. Εκείνος αμάρτησε και πέθανε. Αυτός δεν αμάρτησε και πέθανε. Γιατί; Για να μπορέσει εκείνος που αμάρτησε και πέθανε να γλυτώσει από τον θάνατο χάριν εκείνου που δεν αμάρτησε αλλά πέθανε.

Για εμφάνιση σε πλήρη οθόνη, κάντε κλικ εδώ +

View this document on Scribd

 

Πηγή: impantokratoros.gr