Θρησκεία και πνευματικότητα / Religion and spirituality

(Follows english version) «Θρησκεία» είναι (όπως έλεγε ο καθ. π. Ιωάννης Ρωμανίδης) κάθε υλικό στοιχείο που το ανάγουμε στο χώρο του Ακτίστου Θεού. Σχεδόν όλοι οι θρησκευόμενοι έχουν αναγάγει ή μια διδασκαλία ή ένα άνθρωπο ή ένα βιβλίο… στο χώρο του ακτίστου και το έχουν κάνει είδωλο. Όσοι δε, δεν θρησκεύουν συνήθως ειδωλοποιούν τον εαυτό τους (και πρώτος και χειρότερος εγώ) και μετά ακολουθούν τα πάθη που δήθεν ικανοποιούν το εγώ -το πρώτο είδωλο ( αγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Ενώ όπως λέει και η foto «πνευματικότητα είναι το να έχεις την δική σου εμπειρία». Βέβαια το κατά πόσο μια εμπειρία έχει να κάνει με την πνευματικότητα, αυτό, εξαρτάται από τα κριτήρια. Γιατί μια εμπειρία για να είναι πνευματική σημαίνει ότι το πνεύμα του ανθρώπου έρχεται σε κοινωνία με το άκτιστο πνεύμα του Θεού. Οπότε το να ακολουθείς την εμπειρία ενός άλλου και να την έχεις κάνει Θεό, είναι θρησκευτικότητα δηλαδή ειδωλομανία και μάλιστα η χειρότερη. Ενώ το να έχεις ο ίδιος αυτή την εμπειρία και (γιατί όχι) να την αναγνωρίζεις και στον άλλον, αυτό, είναι πνευματικότητα.

English version: Religion (like prof. f. John Romanidis said) is every materialistic thing that man brings into the «area» of the uncreated God. Almost all religious people have brought a teaching or a human or a book into the area of the uncreated and so they make an idol from it. People that are not religious,they usually put themselves into that area and make an idol of themselves (and the first and the worst is me) and afterwards we do the same with other things or other people and these are our passions which we try to cultivate because that is what we thing satisfies our… ego -the first idol (st. Gregory). But as it says on the picture «spirituality is having your own experience». Of course to say that one experience is spiritual you need to have the right criterion (that’s the key word). Because to say that an experience is spiritual it means that it dwells in communion into the uncreated spirit of God. That is why to follow the experience of an other is religion which is idolo-mania and actually the worst of all._ While having your own (true) experience and (whynot) acknowledge that experience also to others, is spirituality.

Foti Tsakiri

Καταδικάστηκε ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας από Οικουμενική Σύνοδο;

Καταδικάστηκε ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας από Οικουμενική Σύνοδο;

Φώτης Τσακίρης, Θεολόγος

Για μερικούς, σαν σήμερα (28 Φεβρουαρίου) ισχύουν τα εξής: “Το 870 ολοκληρώνονται οι εργασίες της 8ης Οικουμενικής Συνόδου (4η Κωνσταντινουπόλεως), με τον αφορισμό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου, λόγω αντικανονικής εκλογής του. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα” (βλ. http://www.sansimera.gr/almanac/2802). Το τραγικό αυτό λάθος το έχουν δυστυχώς αντιγράψει και πολλές άλλες ιστοσελίδες¹.

Για του λόγου το αληθές λοιπόν παραθέτουμε τα κάτωθι:

Η 8η Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε το 879-880 μ.Χ. στη Κωνσταντινούπολη, από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Σε αυτήν ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) και ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φώτιος (858-867, 877-886). Η σύνοδος επικύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται. Επιπλέον καταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)]².

Όχι βέβαια ότι δεν υπήρξε “σύνοδος” η οποία αφόρισε τον Μ. Φώτιο, όμως εκείνη ήταν αντικανονική. Συγκεκριμένα μετά την (δια του αυτοκράτορος) απομάκρυνση του Πατριάρχου Ιγνατίου, τοποθετήθηκε στο Πατριαρχικό θρόνο ο Μ. Φώτιος και μάλιστα χωρίς ο ίδιος να το επιθυμεί. Τότε οι «Ιγνατιανοί» συγκεντρώθηκαν στο ναό της Αγίας Ειρήνης και αφόρισαν τον ιερό Φώτιο ανακηρύσσοντας Πατριάρχη πάλι τον Ιγνάτιο. Βέβαιο ο Μ. Φώτιος δεν μπορούσε να μείνει άπραγος. Έτσι λοιπόν συγκάλεσε σύνοδο στο ναό των αγίων Αποστόλων για την αντιμετώπιση του ανακύψαντος ζητήματος. Η Σύνοδος καταδίκασε ως αντικανονικές τις ενέργειες των «Ιγνατιανών» και τόνισε ότι ο Ιγνάτιος, αφού παραιτήθηκε από τον θρόνο, δεν ήταν πλέον Πατριάρχης και ότι εάν διεκδικούσε και πάλι την επιστροφή του στον πατριαρχικό θρόνο, τότε αυτόματα θα υφίστατο την ποινή τής καθαιρέσεως και του αφορισμού³.

Δεν παραθέτουμε παραπάνω στοιχεία, διότι δεν το θεωρούμε αναγκαίο. Είναι ηλίου φαεινότερο το ότι ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας, ΔΕΝ είναι αφορισμένος, αφού η Εκκλησία μας τον εορτάζει στις 6 Φεβρουαρίου.

Ελπίζουμε μόνο να είναι απλώς μια παραβλεψία η παραπάνω καταχώρηση και ότι θα διορθωθεί πάραυτα.

Παραπομπές:

1Βλ. http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=41&art_id=22878

2Πατερική Θεολογία “Οικουμενικές Σύνοδοι” βλ. http://www.paterikiorthodoxia.com/2012/05/109.html

3Ι.Ν. Αγίου Φωτίου “Άγιος Φώτιος ο Μέγας” βλ. http://www.agiosfotios.gr/p/agios-fotios-o-megas.html

Ανορθόδοξες θέσεις του Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα, με αφορμή τη παραίτηση του πάπα.

Στη τηλεοπτική συνέντευξη για την πρόσφατη παραίτηση του Πάπα Βενέδικου του 16ου, που παραχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνας, Πρόεδρος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Στην ερώτηση:«Έχετε κοινή με τους Ρωμαιοκαθολικούς… ημερήσια διάταξη…;»

Απάντησε: «Ναι, έχουμε, επειδή, πρώτον τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί κρατούν την πίστη στον Ένα εν Τριάδι δοξαζόμενο Θεό – τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί το ίδιο ομολογούν Χριστό ως Θεάνθρωπο. Οι αποκλίσεις στον τομέα δογματικής δεν είναι τόσο σημαντικές…»

Αποσιωπάται από τον Σεβασιώτατο, ότι «η χριστολογία και η τριαδολογία (των ρωμαιοπαπικών) υπήρξε ανέκαθεν προβληματική, καθώς οι αντιλήψεις τους για την Αγία Τριάδα ήταν έντονα επηρεασμένες από τον αρειανισμό».¹ Και ότι «θέλοντας να κατανοήσουν την ουσία του Θεού με τη λογική τους, παρερμήνευσαν τα λόγια του Χριστού, περιφρόνησαν τις Οικουμενικές Συνόδους και πρόσθεσαν στο Σύμβολο, μετά τη φράση «…το εκ του Πατρός εκπορευόμενον…», τη λέξη Filioque (Φιλιόκβε = και εκ του Υιού), που σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό. Με την προσθήκη αυτή δημιουργούνται άλυτα θεολογικά προβλήματα και σοβαρές αλλοιώσεις στην πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα: