Εἰκόνα : Ἕνα παράθυρο πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
«Εἶδον εἶδος Θεοῦ τό ἀνθρώπινον καί ἐσώθη μου ἡ ψυχή»(«Εἶδα τήν ἀνθρώπινη μορφή τοῦ Θεοῦ καί σώθηκε ἡ ψυχή μου»)
(Ἅγ. Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός).
Ἡ εἰκόνα στήν ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει χαρακτήρα παιδευτικό καί ἐκφαντορικό (ἀποκαλυπτικό). Παιδαγωγεῖ τόν πιστό μιλῶντας του μέ γλώσσα εὐαγγελική, μέ τήν γλώσσα τῆς Θείας Ἀποκάλυψης. Ἀπευθύνεται ταυτόχρονα καί στήν ψυχή καί στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποκαλύπτει (ἐκφαίνει-φανερώνει) τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τά μέλη Της.
Βιβλίο λοιπόν εἶναι ἡ εἰκόνα, ἕνα βιβλίο γιά ὅλους, ἐγγράμματους καί ἀγράμματους. Εἶναι διδαχή πάρα πολύ σπουδαία. Μέ τήν εἰκόνα διακηρύσσεται καί ἐπιβεβαιώνεται τό μεγάλο δόγμα τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀποτυπώνοντας – εἰκονίζοντας τόν Χριστό Μας διατρανώνουμε τό μεγάλο μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, πού σκοπό ἔχει τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν χαρισματική ἕνωσή του μέ τόν Δημιουργό. Περισσότερα
μέσω ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3: Εἰκόνα : Ἕνα παράθυρο πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ..
π. Σάββας Αγιορείτης. Περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ (4)
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 29-03-2012 (Συνάξεις Νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2012/04/blog-post_1256.html
π. Σάββας Αγιορείτης. Περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ (2)
Ἀγνώστου συγγραφέως:Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ_2_mp3)
Π. Σάββας 2012-03-15_ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ_Β΄ ΜΕΡΟΣ_mp3
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 15-03-2012 (Συνάξεις Νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Πηγή: paterikos1.wordpress.com
π. Σάββας Αγιορείτης. Περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ (1).mp3
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 08-03-2012 (Συνάξεις Νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)
Προτεινόμενα:
- Μοναχική ζωή.Ι.Μ.Μ.Λαύρας.Συνεχίζει τίς «τρέλλες του».
- Μοναχική ζωή.Ι.Μ.Μ.Λαύρας.Ἐμπαιγμός τοῦ «κόσμου».
- Διατὶ ὀνομάζομεν Μεγάλη αὐτήν τήν Ἑβδομάδα. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
- Δέν ὑπάρχει ὡραιότερη πράξη μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο.
- Ὁ γέρων Ἰουστίνος Πόποβιτς (Μητρ. Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς – Μητρ. Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς)
Πηγή: paterikos1.wordpress.com
«Οἱ ἐνορίες πρέπει νά μεταβληθοῦν σέ ἀσκητικά κέντρα» (Ἁγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς)
….Ἡ ἐκκοσμίκευση στήν Ἐκκλησία ὀφείλεται κυρίως στήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐνορίας καί τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς· διότι «στήν ὀρθόδοξη πραγματικότητα ἡ μικρότερη ἑνότητα ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι ἡ Ἐνορία»[3].
Ἡ μικρότερη ἐκκλησιαστική μονάδα εἶναι ἡ Ἐνορία. «Ὡς εὐχαριστιακή σύναξη τῶν πιστῶν ἐμφανίζεται ἡ (κάθε) Ἐνορία -σέ συνάρτηση βέβαια μέ τήν Ἐπισκοπή, στήν ὁποία ὀργανικά ἀνήκει- ὡς ἡ «καθολική Ἐκκλησία» στόν συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο. Ὁ πιστός ζεῖ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας στήν ζωή καί πράξη τῆς Ἐνορίας του, μέσα στήν ὁποία ἁγιαζόμενος καί ἀγωνιζόμενος, ἑνώνεται μέ τόν Χριστό καί τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, πραγματοποιώντας συνεχῶς τήν ἐν Χριστῷ ὕπαρξή του, τήν ἐκκλησιαστικότητά του»[4].
Ἡ ἐκκοσμικευμένη Ἐνορία ἔχασε ἐν πολλοῖς τό πρότυπό της, πού εἶναι τό μοναστηριακό κοινόβιο. Ὅπου, αὐτό παραμένει ὡς πρότυπο, ἡ Ἐνορία εἶναι ὑγιής, ζωντανή καί λειτουργεῖ θεραπευτικά[5] γιά τά μέλη της.
Θεραπεύει ψυχοσωματικά τόν ἄνθρωπο, διότι ἡ Ἐνορία καί τό πρότυπό της, τό Ὀρθόδοξο Μοναστήρι:
α) εἶναι κοινότητα καί
β) διαθέτει μιά τέλεια θεραπευτική ἀγωγή[6], τήν θεραπευτική τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας πού συνίσταται: α) στήν Μυστηριακή καί β) στήν Ἡσυχαστική ζωή…
Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ, Η ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ, Η ΥΠΟΜΟΝΗ…
«Τήν ἐγκράτεια, τήν ἀνεξικακία, τήν σωφροσύνη, τήν καρτερία, τήν ὑπομονὴ καὶ τίς παρόμοιες μέγιστες καὶ ἐνάρετες δυνάμεις μᾶς τίς ἔδωσε ὁ Θεός. Μᾶς τίς δώρησε γιά νά τίς ἔχουμε ὡς ἀντίδοτα καὶ ἀντιστάσεις στίς ἀντίστοιχες πρός αὐτές κακίες. Ἂν γυμνάζομε αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἔχομε πάντοτε πρόχειρες, τότε θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δὲν μᾶς συμβαίνει πιὰ τίποτε δύσκολο ἢ θλιβερὸ ἢ ἀβάσταχτο. Διότι θά καταλαβαίνουμε (συνειδητοποιοῦμε) ὅτι ὅλα εἶναι ἀνθρώπινα καὶ τὰ νικοῦν οἱ ἀρετὲς ποὺ ἔχομε. Αὐτό δὲν τὰ σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ἀνόητη ψυχή. Δέν σκέφτονται ὅτι τὰ πάντα γίνονται σωστὰ καὶ ὅπως πρέπει γιὰ τὸ συμφέρον μας, γιὰ νὰ λάμψουν οἱ ἀρετές μας καὶ νὰ στεφανωθοῦμε ἀπὸ τὸ Θεό»[1] (Μέγας Ἀντώνιος).